Katecheza 119 „Duchowa Adopcja dziecka poczętego”
Dzień Duchowej Adopcji został ustanowiony przez polskich biskupów w 1998 roku, jako odpowiedź na apel Ojca Świętego Jana Pawła II, zawarty w encyklice Evangelium Vitae, ogłoszonej 25 marca 1995 roku:
„Proponuję, aby corocznie w każdym kraju obchodzono Dzień Życia. Trzeba, aby dzień ten był przygotowany i obchodzony przy czynnym udziale wszystkich członków Kościoła lokalnego. Jego podstawowym celem jest budzenie w sumieniach, w rodzinach, w Kościele i w społeczeństwie świeckim wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia w każdym momencie i każdej kondycji. Należy zwłaszcza ukazywać, jak wielkim złem jest przerywanie ciąży i eutanazja, nie należy jednak pomijać innych momentów i aspektów życia, które trzeba każdorazowo starannie rozważyć w kontekście zmieniającej się sytuacji historycznej” (nr 85). Od wielu lat właśnie w tym dniu wiele osób podejmuje duchową adopcję.
Kilka faktów z historii
Duchowa adopcja dziecka poczętego została zapoczątkowana w zachodniej Europie w ruchu Błękitnej Armii Matki Bożej Fatimskiej. W 1987 roku dr Paweł Milcarek opublikował w styczniowym numerze „Rycerza Niepokalanej” tekst codziennej modlitwy oraz opracowane przez siebie zasady ideowe inicjatywy, o której dowiedział się z ulotki znalezionej w kruchcie katedry w Londynie. Pomysłem zainteresowali się ojcowie paulini z kościoła Ducha Świętego w Warszawie, którzy od strony liturgicznej opracowali przyrzeczenie adopcyjne kandydatów i wdrożyli je w praktyce. Na Jasnej Górze działa Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji o zasięgu ogólnopolskim. W roku 2019 – 8 grudnia Kard. Kazimierz Nycz – metropolita warszawski na prośbę generała Zakonu Paulinów oraz licznych wiernych ustanowił pauliński kościół przy ul. Długiej diecezjalnym Sanktuarium Jasnogórskiej Matki Życia.
Czym jest duchowa adopcja i jakie są jej owoce?
„Duchowa adopcja dziecka poczętego zagrożonego zagładą” – bo tak brzmi pełna nazwa duchowej adopcji – jest:
Po pierwsze:
modlitwą w intencji poczętego dziecka, zagrożonego zabiciem w łonie matki. Nie chodzi tu zatem o adopcję prawną dziecka po urodzeniu, ale o adopcję duchową, wyrażaną osobistą modlitwą jednej osoby w intencji ocalenia życia konkretnego, znanego tylko Panu Bogu dziecka. Bóg sam to dziecko wybiera. My nie znamy jego imienia, nie znamy jego narodowości, nie wiemy, kim będzie, gdy dorośnie. Nie wiemy, czy będzie wielkim mężem stanu, myślicielem, duchownym, czy może świętym… , a może tylko zwykłym przeciętnym człowiekiem? Ale to nie jest ważne, to wie Bóg. My wiemy natomiast, że przez modlitwę otworzymy parasol ochronny nad jego życiem. Wiemy, że modląc się przez 9 miesięcy, tylko przez 5 minut dziennie, ocalimy czyjeś życie.
Po drugie:
Duchowa Adopcja jest też osobistym wypełnieniem Jasnogórskich Ślubów Narodu, w których zobowiązaliśmy się stać na straży budzącego się życia, walczyć w obronie każdego dziecięcia i każdej kołyski, dar życia uważać za największą łaskę Ojca wszelkiego życia i za najcenniejszy skarb Narodu.
Po trzecie:
Jest pomocą dla osób cierpiących z powodu grzechu aborcji. Duchowa Adopcja skutecznie leczy głębokie zranienia wewnętrzne. Pozwala matkom, ojcom i osobom bliskim nienarodzonych dzieci odzyskać wiarę w Boże Miłosierdzie, przynosząc pokój ich sercom.
Ponadto, co również bardzo ważne:
Wytrwała modlitwa owocuje także w życiu osoby podejmującej to dzieło. Jako bardzo konkretny, bezinteresowny i osobisty dar modlitwy, pomaga w szczególności ludziom młodym kształtować charakter, walczyć z egoizmem, odkrywać radość odpowiedzialnego rodzicielstwa. Uczy systematycznej modlitwy i pozytywnego działania, pogłębia sens zaniedbanych praktyk ascetycznych. Może także stać się czynnikiem odrodzenia wspólnoty i miłości w rodzinie.
Na czym polega Duchowa Adopcja?
Duchowa adopcja polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej (Ojcze nasz i 10 Zdrowaś Maryjo) oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Można do tego dołączyć jakąś dobrowolną ofiarę lub wyrzeczenie. Duchowa adopcja trwa dziewięć miesięcy – tyle samo, co okres wzrostu dziecka w łonie matki. Ma na celu towarzyszenie modlitwą matce i poczętemu pod jej sercem dziecku, aż do jego przyjścia na świat.
W dzieło duchowej adopcji może włączyć się każdy – osoby świeckie, konsekrowane, mężczyźni, kobiety, osoby w związkach niesakramentalnych. Jedynie dzieci podejmują ją pod opieką rodziców. W wielu kościołach organizowane są przygotowania do podjęcia tego aktu, w uroczysty sposób celebrowane jest też składanie przyrzeczeń.
W naszym kościele to dzieło będzie można podjąć w najbliższą wtorek 25 marca w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego, w czasie Mszy Świętych o godz. 9.00 rano i o godz. 18.00. Więcej informacji na ten temat, a także teksty Formuły przyrzeczenia i Modlitwy codziennej znajdziecie Państwo w broszurkach na stoliku przy wyjściu z kościoła.
Na koniec jeszcze refleksja…
Duchowa adopcja jest sprawą ogromnej wagi. Nasze życie jest nam dane przez Boga i możemy być dumni z tego, że rozumiemy jego wartość. Duchowa adopcja nikogo nie ocenia, nikogo nie oskarża, a tylko wyprasza modlitwą miłość i odwagę rodzicom , aby swoje dziecko pozostawili przy życiu, które Pan Bóg mu przeznaczył.
Bracie, Siostro… Jeśli Twoje serce drgnęło na jakiekolwiek słowo, jest to na pewno zamysł Boży. Nie bój się podjąć tego dzieła, bo jeśli Bóg daje natchnienia, daje również siłę i możliwości ich wypełnienia.
Módlmy się podczas dzisiejszej Mszy Świętej o natchnienia do podjęcia Duchowej Adopcji dziecka poczętego.
Duchu Święty, który oświecasz serca i umysły nasze, dodaj nam ochoty i zdolności, aby ta Eucharystia była dla nas pożytkiem doczesnym i wiecznym. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.